Wanneer ik terugkijk naar de beelden die mij trekken kom ik altijd neer bij een tijd van lang geleden. Tijd van schilderijen in olieverf. Er zit in mijn onderbewuste iets wat hier een lat bij neerlegt iets wat deze technieken onbereikbaar voor mij maken. Ik zie deze werken in deze periode dan ook altijd als een soort van magisch en geromantiseerd. Momenten die ik in me op kan nemen als een soort van snoepjes in deze hedendaagse tijd. Dit weerspiegelt dan ook in mijn werk, en zeker in de laatste vorm, waarin ik materialen gebruik als een soort van snoeppapiertjes die deze werken omwikkelen maar ook een soort verbergen van wellicht hun werkelijke betekenis.

Het materiaal is licht, bijna gewichtloos, als je het op je hand zou leggen zou je amper weten van zijn bestaan. het is doorzichtig, lavendel en wit van kleur. Pas als je het vastpakt is het grof, voel je de structuur van van het dunne plastic in een geweven patroon tussen je vingers. Dit wordt vastgemaakt aan een stevige basis, recht met scherpe hoeken. Op de achtergrond een beeld, een halfnaakte vrouw in een soortgelijke stof met een geklede man aan haar voeten. Deze twee uitersten van materialen worden verbonden door dunne draadjes, breekbaar, fragile, maar sterk genoeg om deze twee bij elkaar te houden voor haar doel. De draadjes als de aandacht van de man op de vrouw. Als je zou willen zou je het kunnen breken.

De werken zijn niet meer wat ze zijn. Ze zijn wat ik er van maak. Toeëigening van deze geesten die uit het verleden komen, die dit heden hebben gevormd. Net niet bereikbaar, net als de betekenis van hun maker, net als de tijd waar ze uit komen, net als de realiteit voor mij. Wat ze voor mij doen en wat ik daardoor voel als snoepgoed die aan het gehemelte van mijn geest blijft plakken, materialen als de papiertjes om deze hiervoor te beschermen. Beschermen tegen het plakken of misschien wel tegen het begrijpen en bereiken hiervan.

Mijn Gehemelte

2019 - 2020

Dit project is simpelweg begonnen met mijn aantrekkingskracht tot het materiaal van tulle. Het is zo kleurrijk en luchtig, transparant en fragiel, maar toch ook weer stevig. Ik ben dan ook vooral met deze transparantie begonnen, en hoe het zich gedraagt als je het in lagen over elkaar leg. Per laag werd het materiaal donkerder en kwam er een beeld te voorschijn.

Later ben ik het gaan gebruiken om klassieke schilderijen te verbergen, ik heb hier dan ook cellofaan aan toegevoegd. Een materiaal wat het zelfde gevoel met zich meedraagt voor mij. Om het idee van snoeppapiertjes door te geven, over dit geromantiseerde beeld wat in mijn onderbewuste ronddwaald.